Voor iedereen die toevallig een kookboek over vergeten groenten cadeau doet aan een ander en het zelf niet kan verzinnen............ Hier het ultieme gedicht voor erbij. Geschreven door mijn zus Ziggy, meesterdichteres. :Er was een tijd, heel lang geleden
Dat men nog blij was en tevreden
Met het voedsel van dichtbij
Men hoefde toen geen mandarijnen
Australische of Franse wijnen
Men slachtte koe uit eigen wei
En schoot in eigen bossen zwijnen
Die deed men een appel in de mond
Een Elstar, van de koude grond.
Zo was het toen, in vroeger dagen
En niemand die zich af ging vragen
Of het goed was, voor de eter
Het was goed en dat was dat
Tevredenheid was wat men at
Want men wist gewoon niet beter
Van het eten werd men zat
En na het eten ging men gapen
En na dat gapen, ging men slapen
Met de welvaart kwam het weten
Van wat men verder nog kon eten
En als het kan, wil men het ook
Dus aten wij kreeft en Vlaamse frieten
Geen Hollandse maar Franse bieten
Geen keuken die naar zuurkool rook
Geen aardappels om af te gieten
‘Wat van ver kwam moet het zijn’
Zong men na Chileense wijn.
En in de zwarte koude grond
Hield de harde kern zijn mond
En wie zijn mond houdt, wordt vergeten
Zo zwegen daar heel goed verscholen
De pastinaken, gele kolen
Niemand wilde hen nog eten
Geen snijboon ging nog door de molen
‘Wacht maar’ fluisterden zij zacht
‘Er is een tijd die op ons wacht’
En die tijd is nu gekomen
Want aardperen en mispelbomen
Worden aan de vergetelheid ontrukt
Hun geduld wordt nu beloond
De vreemde groenten zijn onttroond
Hun stille plan is dus gelukt
Hun duurzaamheid met recht bekroond
En voor het geval je ‘t was vergeten
Hier staat hoe je ze moet eten
